Domowe przedstawienie

Po burzy zawsze wychodzi słońce, mawiają.

Nasza burza skończyła się dni chyba trzy temu,

a ty nadal nie śpisz ze mną.

Nasze dziecko płacze.

Może to ząbki, bo rosną mu pierwsze.

A może on czuje to wszystko

i to nie mnie woła o piątej nad ranem.

Uśmiechasz się do mnie, a ja

naiwna

myślę, że to już koniec ciemnych chmur.

Robię ci kawę, bo prosisz.

Tak słodko dziękujesz.

A później pytam – zaśniesz ze mną.

A ty, że żarty się skończyły.

Usycham już.

Chciałabym czasem umieć tak długo się gniewać.