59 cm szczęścia

Nasz syn uznał, że liczba 13 jest liczbą najodpowiedniejszą i postanowił się urodzić 13 listopada o godzinie 23:55 ;)

Naturalnie spowodował wiele zmian, a los obdarował nas nadzwyczaj spokojnym i grzecznym maluchem. Czuję się, jakby ktoś włączył światło w pokoju, w którym siedziałam od wielu lat. Bo nagle widzę więcej, przez to chcę więcej i chyba stać mnie na więcej. Dla moich mężczyzn.

Przeddzień drugiego etapu

To już nie jest przestrzeń otwarta,

gdzie w powietrzu malujemy

własne wyobrażenia o życiu,

jakie chcemy mieć.

Jesteśmy o całe lata świetlne dalej.

Mamy filary i łączniki,

malujemy właśnie swoje ściany.

Te piękne kolory wydają się dziś być

szaro-bure,

gdy chwilę przed świtem

siedzę sama.

Czekam na Ciebie.

Chociaż chcę spać,

nie umiem.

To końcówka pierwszego etapu,

a ja chyba umieram ze strachu o Ciebie.

I tęsknię.

I wewnętrznie jest tak źle,

bo nie mogę Ci pomóc.

Wolałabym wziąć na siebie wszystko,

co musisz zrobić,

choć wiem, że nikt nie zrobi tego

lepiej od Ciebie.

Chciałabym przejąć część Twojej frustracji.

Gdy czujesz, że brak Ci sił,

ale mi już nie mówisz.

Już tak blisko końca, Kochanie.

Tak Cię kocham.

Tak blisko jest ten Świat,

który sobie wymarzyłam.

Nie myślałam, że w osiąganiu go

możemy stać się jego ofiarami.

Nasz Nowy Człowiek

Dałeś mi

Nowego Człowieka

do kochania.

Taka duma mnie rozpiera,

gdy patrzę na nasze dziecko.

Chciałoby się krzyczeć

„Ludzie, spójrzcie na naszego Syna!

Jak silnie zaciska piąstkę na moim palcu

i jakie ma mądre spojrzenie!”

Jestem taka nieobiektywna,

taka zakochana

w naszym Nowym Człowieku. 

Już jesteś

I jesteś.

A ja nie wiedziałam, jaki będziesz.

Toć to niedorzeczne.

Twój wygląd taki oczywisty był.

Ciemne włoski,

mieniące się złotem w słońcu.

Oczy wielkie otwarte,

gdy w ramionach Cię niosę.

Usteczka w serduszko,

na które pokazujesz,

gdy jesteś głodny.

Ten mały nosek,

nie taki zadarty, jak u innych dzieci.

Paluszki Twoje kochane,

którymi kreślisz w powietrzu

trajektorie dla satelitów

o imionach naszych.

I stópki malutkie,

którymi wystukiwałeś we mnie rytm

znanej tylko nam piosenki.

Cały. Jak jesteś.

Patrzę na Ciebie

i Twój wygląd taki oczywisty.

Jakbyś od zawsze tu był.

A przecież masz dopiero 20 dni.

Przepełniona szczęściem

Wszystko jest nie tak, jak sobie to wyobrażałam. Prawdopodobnie dlatego, że nigdy nie odważyłam się na tak ogromną życzliwość w stosunku do siebie. Jeżeli życzyłam sobie dobrego życia, to moje definicje szczęścia skończyły się daleko przed tym, co dostaję.

Ciągle jestem pełna podziwu, że własne życie, własny mężczyzna i nawet ja sama potrafię siebie  zaskoczyć.

I nie mam weny. Ciężko jest mi się odważyć coś napisać, bo proza życia nagle stała się piękniejsza niż najlepiej dobrane słowa w tym pseudo-poetyckim zamydlaniu rzeczywistości.

Panta rhei.

Za 2 miesiące Tymon będzie już z nami :) Póki co wieczorami, w porze jego największej aktywności, skutecznie absorbuje moją uwagę. Obserwowanie jego wymyślnych pozycji stało się dla mnie większą "rozrywką" niż oglądanie dobrego filmu. A uczucie, jakie narasta, gdy przykładam dłoń do brzucha, a Tymek napiera na nią całym swoim malutkim ciałkiem - coś wspaniałego. I nie potrafię tego opisać, ująć w jakieś słowa :)

Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa :)

O Twoim Tacie, Tymonku

Wiesz Synku,

ta duża ręka, która Cię przygniata czasem,

to ręka Twojego Taty.

Wkrótce Go poznasz.

To siłacz, jakich mało.

Nosi nie jeden ciężar na barkach.

I cudotwórca.

W końcu dał mi Ciebie.  

Do Ł.

Miałam listę Jego cech

zewnętrznych

i całkiem dobrze skrojony

profil psychologiczny.

Wiedziałam nawet, ile powinien mieć lat.

Wyobrażałam Go sobie wielokrotnie.

Ba! Myślałam nawet, że już go spotkałam.

Dostał już tyle twarzy.

Ale na takie oblicze nie wpadłam.

Los mi go dopracował.

I jesteś.

Z początku całkiem niepozorny,

a uczucia moje takie niewytłumaczalne.

I ta obawa,

że jesteś tutaj z mojego rozsądku.

Aż tu nagle okazuje się,

że jesteś dokładnie taki,

jakiego Cię zamawiałam.

Łącznie z kolorem oczu

i proporcją ramiona-biodra.

A teraz,

gdy życie wymaga od nas

tak szybko i tak wiele,

moje ideały nie dościgają Ciebie.

Ja chyba nie miałam pojęcia,

na czym polega miłość.

Żyjąc w świecie pięknych słów,

potrafiłam pięknie opowiadać,

jak to ważniejsze są czyny,

nie przykładając się w praktyce do tej mądrości.

A Ty mnie uczysz tego.

Co dzień.

Dajesz z siebie tak wiele,

że aż ciężko sobie wyobrazić,

jak wygląda to miejsce w człowieku,

gdzie kryją się tak

ogromne pokłady siły i miłości.

Dziękuję Ci.

Bo to wszystko dla nas

Spójrz kochanie, 

jakie szczęście mamy,

bo to wszystko dla nas.

Kiedyś Ci opowiem.

Łaskotanie przez skórę

Leżymy i wegetujemy,

łaskocząc się przez skórę.

Już zbliżamy się do mety,

tyle trosk potrafiło się zrodzić w tak krótkim czasie

i uczuć, których żadna poezja nie obejmie.

Boję się trochę,

bo będziesz tak maleńki

i skrzywdzić Cię będzie tak łatwo.

Poza mną nie ma drugiego

tak bezpiecznego miejsca na świecie.

A mimo to chcę Cię tutaj.

Na razie musi nam wystarczyć łaskotanie przez skórę.

I ta błogość,

gdy spokojniejesz w objęciu naszych rąk.  

Zdecydowanie czuję się już mamą.

Dziś krótko, tylko 4 nowe wiersze. Mało, patrząc na emocjonalny młyn, jaki miewałam ostatnio.

Przed ciążą nie podejrzewałam siebie o takie uczucia i emocje. Nagle zderza się ze sobą tyle obaw, strachu i pytań, na które nie szybko znajdą się odpowiedzi. Jednocześnie taka radość i inne uczucia, których nawet nie jestem w stanie nazwać. I to zniecierpliwienie, kiedy w końcu tu będzie.

Wczoraj popłakałam się na widok siusiaka ;) Zabawne, nie sądziłam, że widok męskiego przyrodzenia może wywołać u mnie łzy... wzruszenia.
Tak - mamy syna :)
Urodzi się za około 4 miesiące, ale dla mnie już jest - jak może być inaczej, jeżeli tak wiele emocji sygnalizuje mi już teraz? Mimo swoich 21 tygodni potrafi mocno kopnąć... I do tego nawiązuję w tytule notki - już teraz dbam o niego, odmawiając sobie dawnych przyjemności i zmieniając stare przyzwyczajenia.

Przy okazji dziękuję wszystkim za komentarze i odwiedziny.
I do następnego ;)

Rośnie we mnie nowa Miłość

Rośnie we mnie

nowa Miłość.

Takiej nie spotkasz

na ulicy

i z przypadku nie powstanie.

Rośnie we mnie

Mały Wielki Nowy,

na razie tylko mój.

Jestem dziś jedyną osobą,

która go rozumie.

Nie lubi kawy z mlekiem

i miksowania ciasta.

I wiem, że będzie

wyjątkową osobą.

Nawet jeśli kiedyś

nikt inny

o Nim tak nie pomyśli.

Dla mnie będzie zawsze.

Ciążowe hormony

Nie oczekuj ode mnie poświęceń

dzisiaj, Kochanie.

Mam te swoje hormony,

a Tobie zrobiłam zupę.

Usiądź i nie budź mnie.

Wstanę, gdy pójdziesz spać.

Zdecydowanie bardziej wolę

na Ciebie patrzeć dziś,

gdy śpisz.

Nie denerwują Cię wtedy

moje spojrzenia,

które mnie bez trudu

wyprowadziłyby z równowagi.

Za kilka dni głowa

przestanie mnie boleć,

a ja stanę się znów

Twoją kochającą kobietką.

Naprawdę.  

Wcielanie zmian jest trudne

W błądzeniu, by znaleźć,

trzeba okazać pokorę.

To trudne, gdy mierzysz się

z własną opinią o sobie,

przyjmując obce za

próby morderstwa.

I możesz tak wiercić się

i kręcić jak ziemia

raz jasną,

raz ciemną twarz pokazując.

Ale gdy nadchodzi dzień,

że nawet własny zapach

nie wyciąga cię z łóżka,

już nie jesteś taki wszechmogący.

Papieros nie zatrzyma skowytu,

który tylko czeka na najsłabszy twój moment,

żeby z paszczy wyjść.

… a jeśli przełamiesz się,

by zacząć coś zmieniać,

nie rezygnuj tylko dlatego,

że ktoś nie widzi tych zmian w tobie.

Pozwól mu nie poznać się kiedyś

później na ulicy.

Lecz by do niej dojść,

musisz wyjść.

Narzędzie do wykrywania nieżyczliwych

Nie wszyscy się cieszą

naszym szczęściem.

A ci, co bywali blisko

i zawsze pierwsi byli

z nieszczerą skromnością

i fałszywym podziękowaniem

za ich funkcję,

dziś się demaskują.

Jeszcze Cię to boli.

I mówisz, że moja wina,

kiedy ja i nasze dziecko

jesteśmy tylko narzędziem

do wykrywania fałszywych

przyjaciół.

Kiedyś zrozumiesz.

Będę mamą... a może już jestem?

I stało się. Dokładnie dziś zaczynamy 9. tydzień :)

Cieszę się. Przeokropnie ;) i mogę już o tym mówić oficjalnie - TAK, JESTEM W CIĄŻY :)

Myślałam, że dużo się zmieniło w środku i na zewnątrz w ostatnim roku, ale jak widzę - kolejny rok przyniesie jeszcze więcej zmian i już dziś wiem, że pozytywnych :)
Przez te dotychczasowe zmiany nic nie pisałam - nie było czasu, nie było weny, ciągle pochłonięta pracą. Złośliwi dopytują się, kiedy zdążyliśmy zmajstrować maluszka.... Jak widać - dało się i to najważniejsze ;)

Ponadto dziękuję wszystkim, którzy śledzą tego bloga. Zaskoczyła mnie wysoka statystyka nawet w tym blisko rocznym okresie braku mojej aktywności.

Wierszy mam na zapas, ale wybrałam tylko kilka, które umieściłam poniżej. Dla dobra dziecka lekarz zabronił mi przesiadywania przed laptopem. Hmmm no może faktycznie 12 i więcej godzin na dobę to była przesada, ale teraz nawet organizm nie pozwala mi na połowę z tego.

PS.
A co do mdłości i innych niedogodności ciążowych, to maleństwo daje o sobie znać, oj daje. Choć - jak już mówiłam najbliższym - wolę tak niż gdybym nie miała mieć żadnych objawów ciążowych. Bo ponoć te kobiety, które bardziej są nękane przez te nieprzyjemności w pierwszym trymestrze, mają mniejsze ryzyko utraty dziecka. Jak mówi mój Ł.: "Chciałaś, to masz!" ;)

A chciałam, bardzo chciałam i się doczekałam :)

PS.2.
Tak, wiem. Nadużywam emotikonów typu: :)

Jak ziarenko maku

Jeszcze Cię nie czuję

Nie widziałam Cię nawet

Długości jesteś może

Mojego paznokcia

Jak obetnę

I serduszko masz

Malutkie jak

Ziarenko maku

Nie wiem nic o Tobie

Tylko tyle że jesteś

Ze mnie i z Niego

A już gdy tylko o Tobie pomyślę

Robi mi się tak ciepło

Tak dobrze

Nigdy wcześniej nie podejrzewałam

O istnienie

Takich uczuć

I tylu emocji

Z powodu nagłego

Kłucia w brzuchu

Niedowierzanie

I nagle nikt nie oburza się

Ani nie śmieje

Gdy pada pytanie

„Jak damy mu na imię?”

I nagle obok codziennego „Cześć!”

Ludzie pytają

Jak się dzisiaj czuję

I kończy się zasypianie na brzuchu

A ja już wiem

Ja już mam pewność

Mimo to wydaje mi się że śnię

Szok schodzi ze mnie opornie

A oni wszyscy wydają się

Bardziej w to wierzyć niż ja

Mimo że każdego dnia czuję

Nie potrafię uwierzyć w to szczęście

Pod sercem

Pod sercem noszę nasz Skarb

Od paru dni

Noszę w sobie

Cząstkę Ciebie

To najpiękniejszy prezent

Jaki mi mogłeś dać

Choć zaraz przyjdą mdłości

I choć dopiero czekam

Na pierwsze uderzenie

Pod sercem

Już kocham

Takie maleństwo

Z Ciebie i mnie

Takie najlepsze

Noszę 

Mała terrorystka

Jak mała terrorystka

Krzyczę

Odejdę

Zniknę

Schowam się

Za korzeniem drzewa

Za oknem

Jak kot wystawię

Ogon do góry

Z białą flagą

Myśląc

Że nie widzisz

Prosząc byś

Przez okno wyjrzał

Jak terrorystka jestem

Burzę Twój spokój kłamstwem

Bo jak mogłabym uciec?!

Ja po prostu czasem

Chcę usłyszeć

Jak bardzo Ci zależy na mnie

Co nie znaczy

Że gdy milczysz

To o tym nie wiem

Wystarczy jeden krok

Tylko jeden krok w tył

By rozpętać piekło

Jeden malutki krok

By gryźć nadgarstki

Jakby to miało je

Uspokoić

Tylko jeden krok wystarczy

Mimo że w przód

Przeszłam już tyle mil

Nie pozwól mi

Bo to dla Ciebie szłam

I przez Ciebie tylko

Mogę drugą stronę pójść

W cierpieniu dojrzewamy szybciej

W cierpieniu dojrzewamy szybciej

A jednak nikt nie chce

Nazwać cierpienia dobrodziejstwem

Patrzę na ludzi i mam ochotę

Życzyć im cierpienia

Ale to w dobrej wierze

Później spotykam tych

Którzy mogli czasem cierpieć

Ale przez wbudowany deficyt wrażliwości

Uśmiechnęli się jedynie z przekąsem

Kopiąc szafkę na buty

I nie wiem już nic

Jak śmiał?!

Wrażliwości we mnie tyle

Że mogłabym obdarować nią

Połowę miasta

Dziś znów odezwała się niechciana

Gdy chciałam być twarda

Skruszyła moje kolana

I nagle stałam się bezradna

Kredki zaczęły działać

W rezultacie stan przedzawałowy

Męczę się gdy patrzy mi w oczy

Jakby mnie zdradził

A On miał tylko inne zdanie

Zupełnie różne niż

Moje mniemanie o sobie