Prowokacyjnie do m.

Czasem wierzyłam,

że jest w tym moja wina.

Gdy wszystko,

jak grom,

spadało z nieba,

a świat huczał,

że nudne mam życie

i wymyślam.

Że niby ładnie koloruję,

wyobraźnia rozwinięta,

opowieści dziwnej treści,

hormonalny szał.

Ale dziś,

gdy społecznie staję

na tym samym szczeblu,

widzę to inaczej.

I jest mi siebie tak cholernie żal.

Że się dałam zagłuszyć.

I jest mi ciebie tak cholernie żal.

Że ciągle ci brak przystosowania do życia.

W rodzinie.