Najlepiej gramy solo

On na pewno śpiewa o miłości,

choć nie znam jego języka.

Tak tonę w jego głosie,

choć odpycha mnie cały,

cóż, tworzy jak nikt,

mógłby stworzyć nas.

Tak jeszcze raz nas stworzyć,

byliśmy tak pięknie zgrani,

jak każdy dźwięk w jego piosence.

Pasowalibyśmy do siebie

i oddzielnie nie stanowilibyśmy nic,

a dziś nasze instrumenty

perfekcyjnie działają bez siebie

i nawet nie muszą się widzieć,

by brzmieć jak nigdy dotąd.

Choć to pieśń żałosna,

gramy najpiękniej solo jak umiemy.

On by nas zespolił,

zapętlił w jakiejś melodii

i gralibyśmy do kresu swoich sił,

a dziś brakuje nam sił by

cokolwiek zagrać razem.